Ελεύθερος χρόνος και χρήση υπολογιστών (11η συνέντευξη)
Ξεκινάμε την 11η συνέντευξη του προγράμματος και μαζί μας έχουμε την Λεώνη Ηρακλείδου, μόνιμο κάτοικο Χάλκης, 25 ετών και τον Σπύρο Καματερό, μερικώς, κάτοικο Χάλκης, απόδημος Χαλκίτης, ο οποίος θα μας πει την ιστορία του.
Το θέμα που θα συζητήσουμε είναι ο ελεύθερος χρόνος και θα το σχετίσουμε με την χρήση Υπολογιστών, όχι βέβαια παλαιότερα γιατί δεν υπήρχαν, και το πώς αυτή επηρεάζει τον ελεύθερο χρόνο, θα το συσχετίσουμε με εθελοντισμό και ότι άλλο προκύψει απ’ την κουβέντα.
- Λεώνη, πέσμας σήμερα τα παιδιά της ηλικίας σου πως περνάνε τον ελεύθερο χρόνο τους;
Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά ανάλογα με την εποχή που διανύουμε στην Χάλκη, δηλαδή εάν είναι καλοκαίρι ή χειμώνας. Συνήθως το καλοκαίρι δεν ασχολούμαστε πολύ με υπολογιστές, τον ελεύθερο μας χρόνο τον περνάμε στην πιάτσα, δηλ στο λιμάνι. Πηγαίνουμε για καφέ, για φαγητό και ασχολούμαστε κα με τα κινητά μας, δηλ με τα social media που υπάρχουν στα κινητά μας. Τον χειμώνα ο περισσότερος ελεύθερος χρόνος είναι στον Υπολογιστή. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα. - Κατ’ αρχήν, για τα παιδιά εδώ τους νέους υπάρχει η έννοια του ελεύθερου χρόνου; Εργάζονται δηλαδή και έχουν και κάποιον ελεύθερο χρόνο;
Εργάζονται περιστασιακά. Δεν υπάρχουν πολλές δουλειές οπότε υπάρχει αρκετός ελεύθερος χρόνος.
- Αυτό σημαίνει ότι εάν κάποιος εργαστεί στη διάρκεια του χειμώνα, όπου δεν υπάρχουν δουλειές, ο χρόνος που του απομένει αρκεί για να έχει μια ψυχαγωγία ή κάποια άλλη δραστηριότητα;
Ναι, του αρκεί, αλλά είναι δύσκολο στη Χάλκη, λόγω του ότι είναι πολύ μικρό νησί, οπότε δεν έχει να κάνει κάτι άλλο και ασχολείται με αυτά που είπαμε. - Εσύ Σπύρο, ως προς την εποχή που εσύ ήσουν σε αυτήν την ηλικία, ποια ήταν η έννοια του ελεύθερου χρόνου;
Εμείς, ελεύθερο χρόνο είχαμε αρκετό, γιατί είχαμε την ευτυχία να μην χρειάζεται να δουλεύουμε και στην πραγματικότητα ο ελ χρόνος ήταν μετά το τελείωμα του διαβάσματος. Εγώ είμαι κάπως ιδιαίτερη περίπτωση γιατί δεν μεγάλωσα στην Χάλκη, αλλά στην Αίγυπτο, σε μια παροικία Χαλκιτών και άλλων νησιωτών οι οποίοι είχαν φύγει τρεις γενιές πριν από εμένα και είχαν πάει στην Αίγυπτο και συνέχιζαν κατά πολύ τα ήθη, τα έθιμα και τον τρόπο ζωής των Χαλκιτών. Μιλούσαν οι γηραιότεροι Χαλκίτικα και έτσι τα μάθαμε και εμείς και αγαπήσαμε την Χάλκη, αλλά επειδή ήμασταν σε μια ιδιαίτερη κατάσταση όπου δεν είχαμε ανάγκη να δουλεύουμε, είχαμε χρόνο τον οποίο μη έχοντας ούτε τηλεόραση ούτε τηλέφωνα, είχαμε χρόνο για τη θάλασσα και κολυμπούσαμε 2 και 3 φορές την ημέρα.
Θυμάμαι ότι ο γείτονάς μου είχε ένα τηλέφωνο που ήταν για όλη τη γειτονιά.
Είχαμε τον προσκοπισμό ο οποίος σε συνέδεε με την Ελλάδα και τον ακολουθούσαμε με μεγάλη ζεστασιά, μας έδινε την ευκαιρία να πηγαίνουμε εκδρομές, γιατί το σχολείο δεν έκανε εκδρομές και σαν πρόσκοπος είχες την ευκαιρία να επισκεφτείς και την Ελλάδα που ήταν μεγάλη υπόθεση για την εποχή.
Επίσης κάναμε αθλητισμό, είχαμε μια περιοχή που παίζαμε ποδόσφαιρο, πινγκ πονγκ και βασικά κάναμε ότι έκαναν τα παιδιά δια μέσου των αιώνων, δηλ τα σπορ, τη θάλασσα τον προσκοπισμό, δεν είχαμε τα σημερινά media. - Οι νέοι, οι λίγο πιο μεγάλοι τότε που χρειαζόταν να δουλέψουν τότε στην παροικία των Ελλήνων, πως περνούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους;
Τα παιδιά τότε, ακολουθώντας την παράδοση των περισσότερων Δωδεκανησίων, γινόντουσαν ναυτικοί και έφευγαν στα πλοία. Ο λόγος ήταν ότι δεν χρειαζόντουσαν χρήματα για να πάνε στο σχολείο ή στο Πανεπιστήμιο. Έβγαιναν απ’ το Γυμνάσιο, έπαιρναν το φυλλάδιό τους και μπαρκάρανε.
Επομένως ο ελεύθερος χρόνος τους ήταν περιορισμένος, ήταν αυτός του ναυτικού που δουλεύει μέσα στο πλοίο. Ο υπόλοιπος κόσμος ζούσε μια ήσυχη ζωή, και περνούσε με διάβασμα, πηγαίναμε σε κάποιες Ελληνικές λέσχες. - Στην Αίγυπτο ποιες άλλες παροικίες υπήρχαν εκτός από τους Έλληνες;
Υπήρχαν Ιταλοί, Γάλλοι, Άγγλοι, Μαλτέζοι και όλες οι φυλές του Ισραήλ, αλλά η μεγαλύτερη παροικία ήταν η Ελληνική.
Από τους Έλληνες, στη διώρυγα του Σουέζ όπου μεγάλωσα εγώ, οι Κασσιώτες ήταν οι περισσότεροι. Ήταν παλαιά αποικία, από το 1850 ή και νωρίτερα. Μάλιστα από το 1824 και μετά υπάρχουν μαρτυρίες ότι υπήρχαν Κασσιώτες εκεί. Οι Χαλκίτες ήρθαν από το 1860 και μετά και ο λόγος ήταν ότι ο Γάλλος μηχανικός είχε αποφασίσει να ανοίξει τη διώρυγα του Σουέζ, οπότε άνοιξαν πολλές δουλειές, ιδιαίτερα για τους Χαλκίτες οι οποίοι είχαν την εμπειρία των δυτών από τα σφουγγάρια, που δεν είχαν πολλοί άλλοι.
Ήταν πολύ καλά αμειβόμενοι, γινόντουσαν ανάρπαστοι, οπότε έφερναν και τους συγγενείς τους απ’ τη Χάλκη και έτσι ερήμωσε η Χάλκη. Οι υπόλοιποι Χαλκίτες που δεν ήρθαν στην Αίγυπτο, πήγαν στο Tarpon Springs στην Αμερική.